Nie wiem gdzie Cię szukać pośród mgieł wiszących 

Nie wiem dokąd poszłaś mój promieniu złoty 

Sam przemierzam bezkres chmur płaczących deszczem 

Bo obiecałem niebu, że Cię spotkam jeszcze 

Płaczesz, sny są blade, wokół drży powietrze 

Płaczę, mgły są gęste, znów czuję sie dzieckiem 

Na łąkach konwalie zakwitają bielą 

I ścielą się u stóp nam będąc darem niebios 

Nie płacz, jestem blisko, bliżej już nie umiem 

Nim dłonie się splotą pozwól łzy Twe unieść 

Nim ciała zapłoną ogniem, żarem, lodem 

Dotknij mnie i przebacz, że samotnie stoję 

Bo mieliśmy mała razem wrócić jeszcze 

Do miasta gdzie Kopernik tą poruszył Ziemię 

I choć tak się staram nie umiem wybaczyć 

Że co noc przed domem sam oglądam gwiazdy