Tulipany

(Pastisz ballady Adama Mickiewicza `Lilie`)

Rzecz to jest niesłychana,

Pani stwierdza brak pana

W wielkim małżeńskim łożu,

Gdzie do snu się położył

W czułych objęciach żony.

Noc czarna świtem dnieje,

Więc rusza w lasu knieje,

By dotrzeć hen do gaju,

Na łąkę przy ruczaju,

Gdzie panu wianek dała.

Biegnie przez las zmęczona,

Wnet staje zatrwożona,

Widząc ciała gorące,

W miłości swej płonące,

Męża i pięknej dziewki.

Pan zerwał się na nogi,

By uciec w domu progi,

Lecz ciało rozpalone,

W miłości niespełnione

Drży jednostajnym rytmem.

Pani zaś zniesławiona,

Do granic urażona,

Błaga, przed panem klęka,

Aż serce z bólu pęka

Jej i dzieciątku w łonie.

Wnet dziewka rozogniona

Chwyta pana w ramiona,

On strzela zaś w przestworza,

Od gór aż hen do morza,

Gradem męskich pocisków.

Gdy dzziewka żądzą płonie,

Kule trafiają w skronie,

Ta pada krwią zbroczona,

U stóp kochanka kona

Zhańbiona białogłowa.

A nim jutrzenka wstała,

Pan ukrył pań swych ciała

Pod ziemią w pięknym gaju,

Na łące przy ruczaju

I kwiaty nań posadził.

Wiosną każdego świtu,

Gdy słychać śpiew słowików,

Kwitną wśród trawy łanów

Tysiące tulipanów

Na cześć miłości pana.