Serca płoną.  

Od lat wiadomo.  

Jak słoma. Jak papier.  

Jak węgiel. Jak gwiazdy.  

Dlaczego? Przez co? Po co?  

Dniem. Deszczem. Śniegiem. Nocą.  

Pamiętać kwiaty w zębach,  

pamiętać listy, liściki.  

Pamiętać pierwsze chwile i doznania  

aż żarzą się policzki czerwono.  

W końcu skóra, ciało mają to do siebie,  

że każde z nich uczuciu ulegnie.  

Kłamiesz. Nie wierzysz. Przeklinasz.  

Strach cię obleciał.  

Budować przyszłość od chmur  

to nie lęk wysokości.  

Fundament mimo że w ziemi - nie kwitnie.  

A serca, no cóż, niech płoną.