w głowie mam twoją esencję  

rozłożoną na żywioły zmysłów  

odmienioną przez przypadki emocji

radość pachnie bukietem róż  

kiedy wkładasz je do wazonu  

złość dźwięczy rozbitym talerzem na podłodze  

na przypadkową mozaikę z porcelany  

pożądanie smakuje czekoladą z chili  

rozpływającą się po języku i drażniącą podniebienie  

smutek ciąży ciepłą kroplą słonych łez  

nim ta podda się grawitacji tnąc policzek

ty, ciebie, tobie, ciebie, tobie, tobie, ty!

i z niedowierzaniem próbuję łączyć puzzle  

porozrzucanych chaotycznie blednących migawek chwil  

i cichnącego echa słów  

tak jakby wszechświat się rozszczepił  

i rozsypał przypadkowo  

pierwiastki tworzące przedwieczny byt

czas zrównoleglił je w osobnych pajęczynach  

delikatnie drżących zdarzeń  

pomiędzy nieprawdopodobnym a pewnym  

rozciągniętych od zawsze do nigdy  

nakazując grawitacji lekceważyć  

ich wzajemne przyciąganie

żeby chociaż raz ta równoległość  

zbiegła się przed nigdy  

tak jak ta dowcipna perspektywa  

lubi szeptać kłamstwa  

by znów się połączyły w byt  

zanim powstał czas

2015.03.26/27 (ndr.)