niecierpliwie tak dopowiadam sobie w myślach

dalsze sceny tej sztuki - nic nie wiem, jak widać,

choć nie raz się analogicznie wydarzyło...

tak podobne są słowa, podobne obrazy,

że aż samo się prosi - nic nie wiem, jak widać -

przesączone przez mgłę wieczorną do ust kapią

wypłukując smakiem esencji kwaśny odczyn

przeżuwanych sztywnych założeń - wstyd nie wypluć.

wycofany składam ze wspomnień rysy makiet

możliwych jutr i pojutrz - nic nie wiem, jak widać,

bo nowe się historie piszą im na przekór...

na antrakt czekam niemo, by zebrać emocje,

by potem je rozsypać - nic nie wiem, jak widać -

gubiąc z nich treść u drzwi spoconymi oczyma

i przygryzam wargi, odkładam na bok gdybań

orzeszki i osąd bez gazu... tylko patrzę...

niepokoję się przekonany wyjątkowo

słowem, ciszą i nocą - nic nie wiem, jak widać -

co stać się może, jak Ygritte zejdzie ze sceny...

2015.03.17