nic nie wiem chociaż bliżej

jak żona przypisana na wieczność

zwykle milczy czasami woła

gdy wiatr rozrzuca sterty liści

poważna uśmiecha się przez kamień

zżyma się gdy przypisuje się jej cierpienie

konsekwentna na przypadowym drzewie

na loterii rozdaje losy

śni się tylko raz jak głęboka noc

w której świadomość ma inną nazwę

ręka co zamyka oczy

otwiera duszę