`Kanon`

Dokąd mnie poniosą oczy

grabarzy

i prawda ostateczna

że to nie miał być taki księżyc

Obowiązkowa paczka papierosów

przed cieniem sonetu

nie znającego grawitacji

pomiędzy jednym a następnym kwitnieniem

fiołków we łbie

Ściśle wykreowany czas

godzin szczytu

oraz wątpiąca w swoje sensy

podlewana sepia

zupełnie nie znają się na zabawie

Dokąd poniosą mnie oczy grabarzy

zupełnie nie umiejące się skupić na robocie

zastanawiające się po co

pokazywać głębokie schody gawiedzi

zamiast zaaplikować mi pudełko łopat

z tabletkami na głęboki sen

Pasożyty zamilczą bezbarwnie

złapią mnie na wykonywaniu szkicu

pierwszego placu zabaw z piaskownicą

zagrają mną

nie zważając na próby powrotów do

tęsknot

Tymczasem opętany kanonem księżyc

pozostanie krótkim tekstem

wyrwanym z kontekstu

mokrej ziemi

I oddam piekłu poezji

srebrzyście mieniąca się wodę

którą chwilę

się myłem

Poznań, 16.09.2015