Pustka się wokół panoszy, patrzy mi w oczy,

na żadne prośby nie zważa, ciszą przeraża,

rano się budzi po nocy, żeby się droczyć,

zmusza na siebie uważać strach o stu twarzach.

Tętno się wzmaga na skroni, aż w uszach dzwoni,

jak dzwony z wieży kościelnej rano w niedzielę.

Dreszcz się po ciele rozchodzi, aby mnie zwodzić,

myśli upiorne zwołuje – to już za wiele.

Czasem do siebie się żalę, siedząc wytrwale.

Aura mnie wroga otacza, póki sił starcza,

muszę przebywać tu stale, żeby odnaleźć,

kto mi za życia odpłaca – myśli zatracam.

Kłębią się wokół demony nienasycone,

klejąc się sprytnie do duszy, może się skusi,

lepszych warunków spełnienie już nie zamienię,

mroczny cyrograf spisany wiarę naruszył.

Nikt nie przybywa z odsieczą – godziny lecą,

ciągle te głosy i twarze w końcu się zrażę.

Ściany gąbkowe – gdzie drzwi są? Bez klamek łyso.

Niech mnie wypuszczą lekarze! Tak sobie marzę...

foto net