Z godnością czekają w milczącej kolejce

do wnętrz przechowalni woskowych postaci;

wraz z końcem podróży dostaną w prezencie

pachnące balsamy, by blasku nie stracić.

To im kosmetyczny gabinet odnowy

powagi duchowej świątyni nie wzruszy,

a po tym zabiegu do drogi gotowych

w obrazie zamarłym dla żywych przywróci –

znajomych zebranych na sali pożegnań,

by mogli spojrzeniem w pamięci utrwalić

bliskiego, co żył tu jak dusza pokrewna,

a odszedł i pustkę po sobie zostawił.

Tak przemaszerują w kondukcie aleją

pod chmur baldachimem jesiennej szarugi,

gdzie drzewa listowiem dywany rozścielą

przed tym, co istnieniem doczesnym zasłużył.

To serca potrzeba nie wymóg spektaklu,

by w drodze ostatniej odgrywać cierpienia,

a kirem przybrawszy oblicze dramatu,

odśpiewać błagalną pieśń Salve Regina.

Zbigniew Jaszczyk

foto net