Człowiek - Polska

(Julian Ursyn Niemcewicz)

Ile to już lat minęło - myślicielu,

Adiutancie naczelnika insurekcji,

Więźniu pietropawłowskiej kaźni,

Nieustanny wędrowcze - uznany poeto,

Jak na koźle upiornie skrzypiącej kolaski,

Z notatnikiem pękatym od nadmiaru wieści,

Przybyłeś opisać moje polskie miasto?

Nie poznajesz? To Rynek zacny dostojnością,

Upokorzony wielokroć narodów dziejami,

Iluminujący dzisiaj światłami nadziei.

I ratusz, co wieże onego wyniosłe,

A we wnętrzach strudzeni pilni koncypiści

Beznamiętnie wodzili gęsimi piórami.

Powędrujmy teraz ulicą Kuźniczą

Do uczelni, gdzie ongiś z żakowską pokorą

Chłonąłeś mądrości profesora Steffena.

Zajdźmy też na Piasek i na Ostrów Tumski,

W pamięci których tłoczno od historii,

I do kościoła świętego Krzyża, gdzie słuchałeś

Wytwornego prostotą polskiego kazania,

A potem do dumnej katedry Jana Chrzciciela

Podziwiać, jak wówczas, dzieła znanych mistrzów.

Może wreszcie dopiszesz w Śpiewach historycznych

Łokietka, jak wymierzał swój gniew biskupowi.