Albo autorka jest bardzo młodą osobą, albo za bardzo poprawną, za grzeczną, za ostrożną, za przepisową. Bo bez względu na temat wiersza, trzeba jednak trochę więcej odsłonić siebie (i to jak najbardziej po swojemu, czyli swoimi słowami, czyli tak, jak nikt poza nami samymi tego nie może zrobić). Chcąc nie chcąc, twórczość przecież jest rodzajem odsłaniania siebie i to nie tylko do naga, tylko do szpiku kości (czyli do tego, co raz boli, a raz sprawia przyjemność, acz nie ma jednego bez drugiego, a i bywają te rzeczy zarazem). Życzę więc więcej siebie w sobie, czyli w tym, co się robi (tworzy). No i nie ma tego dla Boga, co by nie było dla ludzi, i vice versa.

prześliczny - szczery - autentyczny :):):)

(czy w ostatnim wersie nie ma być "co nieba..." ?)

Nie mam zastrzeżeń. I nie zgadzam się, że autorka się nie odsłoniła. Wiersze zresztą nie są przez autorów z zasady pisane w kierunkach biografii. W tym wierszu do Boga, co ma być ukryte jest ukryte, co ma być widoczne w odczuciach również jest. Domyślam się traumy, powód nie istotny dla mnie. Nie oczekuję negliżu akawin ;)
Ostatni wers tylko mi się nie zgadza. Czy miało bić inaczej?
Mimo tej drobnostki 5/5

piękny wiersz

ładna modlitwa :)

Nim się wypalę, Nigdy i Nigdy

nim odejdę, Przenigdy

Chce Bogu sporo wytłumaczyć, Fascynujące

Jednak zaniosę go w podzięce, Ładne i takie Miłe i...
nie /kategorycznie/ Pytające.

Proporcjonalne, nieskazitelna idea.

Poruszył mnie ten wiersz i zatrzymał pytaniem , które sobie postawiłam o moją relację z Bogiem.
Wiersz jest piękny, szczery w sposobie wyrazu,posiada głębię relacji z Bogiem, pięknie,prosto wyrażoną . Bardzo dziękuję.

...na chwałę Pana..

Bóg nie potrzebuje naszych słów.
On oczekuje od nas czynów.

Podziękuj Bogu za cud życia,
Za to, że możesz tu oddychać,
Że kwitną iwy nad jeziorem,
Za to, że jutro będzie wtorek,
Że świat wciąż znosi nasz egoizm,
Bałagan w życiu twoim, moim.
Za wszystko Mu podziękuj -
I żyj radośniej, nie pojękuj.