(Napisałem wczoraj, od ręki i bez czyszczenia zapisu. Dlatego facecja jest surowa i pojawiły się w niej dwa neologizmy. Komentarz odautorski jest nieodłączną częścią. W pierwszej chwili chciałem to wszystko wyrzucić do kosza, ale później stwierdziłem - a właściwie dlaczego? Emocjonalnie napisałem, więc niech tak zostanie, w nieobrobionej formie. Jest bardziej autentyczna w przekazie mojego wczorajszego stanu, niż pięknie wystylizowany i oczyszczony z kantów wiersz)

---------------------------------------------------------------------------------

Wiosno, maj już, do cholery!

Kończ zabawę, zdejm sukienkę

i zakładaj hajdawery.

Biegiem do nas, marzniem w domach…

dość zimniastej poniewiery!

PS. Śmiech śmiechem, zabawa zabawą, ale maj zaczyna mnie wkur... wkurzać! Kwiecień mnie wkurzył; jakoś przeżyłem, licząc na maj. Dzisiaj już dziesiątego, i co? I g... dno! Pada-leje-gradem sypie-gradem sypie-pada-leje, i tak na zmianę przy ocieplającym moje jestestwo lodowatym wietrze i temperaturze nazywanej przez meteorologów `ciepłą`, gdyż wynosi kilka stopni POWYŻEJ zera stopni celsjuszowych. Dobrze, że nie kelwinowych, bo wtedy bym nawet nie pisał. Szlag, żebym cały wolny czas w domu przesiadywał...

A za oknem obrazki, jakie są, każdy widzi...

Tak jestem podk... pod kreską optymizmu znaczy jestem, że kiedy ktoś mnie jeszcze przed chwilą podkręcił i namówił, abym wierszyk napisał o wiośnie w maju, aby zmobilizować ją do rezygnacji z lenistwa i wreszcie nadejścia, żem go od ręki napisał, nie patrząc na czyszczenie i elegancję, bez zbędnych `ę` i `ą`. Nie ma pardon! Może taki do niej dotrze?!