nie zdążyłem  

dotrzymać obietnicy pięciolatka 

pamiętam uśmiech 

przytulenie i buziak na policzku

mimo łez których nie rozumiałem 

potem widziałem dumę 

choć zabrakło słów 

za wiele ich umknęło 

gdzieś ze światłem 

odbitym od spojrzeń 

nie zdążyłaś 

bardzo chciałaś zobaczyć 

przestrzeń którą czynię domem

choroba wybrała ci drogę

nie trafisz na wesele wnuczki

dziś przyniosełem kwiaty

żywo  czerwone goździki

takie same jak w dzieciństwie

i śnieżnobiałe koreanki

kiedyś rosły w ogrodzie przed domem

słowa zastąpił ciepły płomień

ciężko mówić że ciebie nie ma  

w dniu kiedy musisz być

płonie cisza w modlitwie wspomnień

wokół dzieci afirmują życie

2017.05.29