A tak za zamach:

"Michał Piekarski herbu Topór (ur. 1597 w Gdańsku, zm. 27 listopada 1620 w Warszawie) – szlachcic sandomierski ze wsi Binkowice, który 15 listopada 1620 roku usiłował dokonać zamachu na króla Zygmunta III Wazę, przed kolegiatą św. Jana na ulicy Świętojańskiej w Warszawie.

W młodości uległ wypadkowi, podczas którego rozbił głowę i odtąd zaczął chorować psychicznie. Melancholia i dziwactwo łączyły się u niego z wielką porywczością. Wskutek postępującej choroby został na jakiś czas zamknięty w odosobnieniu i pozbawiony praw do zarządzania swoim majątkiem. Na wieść o zamordowaniu króla Francji Henryka IV postanowił zabić Zygmunta III.

Zamachowiec zadał dwa ciosy czekanem, raniąc króla w plecy i powodując powierzchowne zadrapania prawej części twarzy. Został powstrzymany przez nieliczną świtę królewską. Szczególnie zasłużyli się marszałek nadworny koronny Łukasz Opaliński, który osłonił króla własnym ciałem, oraz królewicz Władysław, który ciął Piekarskiego szablą w głowę.

Śledztwo z wykorzystaniem tortur w celu ujawnienia ewentualnych wspólników nie wyjaśniło przyczyny zamachu. Zeznania zamachowca stały się źródłem powiedzenia pleść jak Piekarski na mękach oznaczającego gadać bzdury, mówić od rzeczy".

Jeszcze się nie nauczyłaś befano,że mężczyźni lubią się bić albo wygrywać nipotrzebne wojny?Gdyby nie było Htlera chyba byłoby nudno?

Reinhold Patkul jest dla mnie postacią więcej niż tragiczną. Gdyby Reinhold Patkul był polskim szlachcicem, czekałoby go ścięcie bez nadprogramowych mąk [królobójstwo oceniano inaczej, bowiem był to zamach na "pomazańca, czyli kogoś, kto na ziemi reprezentuje samego Boga, dlatego te osławione "męki Piekarskiego], tu jednak rozeźlony na inflanckiego barona szwedzki król pokazał wszystko na co było go stać w jego okrucieństwie.

Umyślnie przywołałam tę postać, ponieważ nie dałabym głowy, czy w obecnej chwili polskojęzyczna neoliberalna lewizna nie postąpiłoby identycznie ze swymi przeciwnikami, zwłaszcza Prezesem, kiedy na niemieckich czołgach zaczęłaby odbierać sobie "wadzę".

Zatem: ku przestrodze ów tekst.

Ludzie mają nieprzebrane pokłady inwencji, jeśli chodzi o znęcanie się nad bliźnimi. Historia o tym milczy, ale mogliby wydający wyrok zjeść jeszcze jego serce lub wątrobę, by zadzieżgnąć między sobą silniejszą więź.
To chyba Ulica śpiewała kiedyś: ludzie nie są braćmi, nie są nawet kuzynami.

W tej narracji Szwedzi mają całkiem odmienne zdanie.

Dlaczego odmienne?

Bo zdrajca zawsze działa na czyjeś zlecenie?

Jeśli to WASZE zlecenie - to ten zdrajca jest zdrajca. Jeśli natomiast to zlecenie NASZE - to to jest, naturalnie, nie zdrajca, a bohater.

W tłumaczeniu na nasze wasi bohaterowie to nasi zdrajcy, a nasi zdrajcy - to bohaterowie wasi