Synod umarłych zwoływany jest w celu wzbudzania ścisłej łączności pomiędzy umarłymi, a ich przewodnikiem, który ich do grobu wciąga. Prowadzi do wzrostu wiary, dyscypliny i obyczajów. Uznaje doczesność za rodzaj poczekalni, w której należy zachować się godnie. Bez krzyków, spazmów, gdy dreszcz. Przewodniczy mu karzeł trzymający w pazurach wiejadło, którym odwiewa plewy od ziarna, a ustnie sortuje. Dlatego przez ziarno najwyższej jakości zwany jest zbawicielem. W grobach miejsce jest tylko dla ziarna, bowiem poza nimi rozciąga się nieznana przestrzeń nasączona niebezpieczeństwami i złem, które odciągają ludzi od grobów. Które nie pozwalają skoncentrować się na lepszym istnieniu uzależnionym od ścisłej łączności z imaginacją. Z tej przyczyny karzeł tworzy alternatywę opartą na podjętej imaginacji. Po doktrynie go poznacie. Ona nie wyzwala, lecz pęta, nie podnosi, lecz kładzie. Bowiem w grobach nie ma miejsca na ruchy, nie ma miejsca na odstępstwo. Na wieki wieków. Amen.