Szarym cię naznaczę, piwno-butelkowym,

skąpanym po szyję w półżarcie, półserio;

Czasem w drobną kratkę, jak pogoda w jesień,

a niekiedy srebrem spuszczonym ze skroni.

Dłonią się zaczytam przy tobie o świcie,

żeby nie obudzić rozpędzonych żagli;

Poczekam cierpliwie, aż otworzysz oczy

i wpuszczę przez okno koncert rannych ptaków.

Lecz zanim odejdę w grafitowy półmrok,

wytańczę w kałuży deszczową piosenkę,

a ty mnie pożegnaj w zapłakanym oknie,

nie tylko na jutro, na nigdy, na dłużej.

https://youtu.be/CTHycKz70HI