1) "chodzić nie umie" - coś Ci się, Teodorku, przestawiło;
2) 2 x "błękit"; jeden z nich podmień na "laur" ;)

Serdecznie :)))

Ha, skoro befanie się nie podoba, to coś w tym musi być...
Kresowa Pani ma wrodzoną intuicję, ale miałem w tym miejscu pewien problem. Pisałem wierszyk podczas posiłku i kiedy zjadłem... musiałem kończyć. Po prostu Conczita Batista. haha
Myślę, że czas, który umie nie chodzi
to czas, który potrafi stanąć w miejscu i ruszyć dalej, kiedy mu się podoba, ale czas tego jeszcze nie umie, przynajmniej nie dla wszystkich.
Umie nie chodzić ktoś, kto stale chodzi? Chyba nie umie, ale w poezji wszystko jest możliwe i dlatego za to kochamy poezję.
Umnie nie pisać, kiedy chce milczeć, mimo że bardzo go do pisania ciągnie.
Pozdrawiam odległe Kresy, Stepy Akermańskie i zacną befanę. :)

przychylam się jednak do befany chodzić nie umie-jeśli już.

I tutaj muszem* i chcem* się zgodzić. Ta inwersja jest dosyć niefortunna. Dziękuję befanie i Tobie anettulo. Tutaj się niczego naciągną? nie da, podobnie, jak kaftan Triszkina. :)

Wszystko (łącznie z piękną jak rzadka perła inwersją) WSZYSTKO tutaj jest w najlepszym porządku: liryczny "ja" kreuje mocą użytych (także artystycznych) środków wyrazu swoją przyszłość w bliskim związku z błękitną nienazwaną "ty" - a ona jak zwykle tajemniczo milczy.

błękitem schowaj mnie w sobie
na środku nieba
i kochaj jak nigdy dotąd

(patrz finalne wersy - cytat z pamięci)

- to zew na cześć nieśmiertelnej "prawdziwej" miłości

Ps. Komentarz mój - jak zawsze - dotyczy wyłącznie samego tekstu