Pomijając ocenę interpunkcji, ten wiersz oceniam bardzo dobrze. Ciekawie się czyta.Podoba mi się.

Jak bym mogła zamiast Lwem być Wodnikiem...

bardzo mi to ciężko szło przez te "zaciśnięte zęby" i "zaciśnięte pięści" to: "Jak byś mogła..."

to może bądźmy kimś innym na chwilę, jakby nieco za dużo ..jak byś mogła :)

To jest wiersz sytuacyjny i nie posiada zamierzonych wartości uniwersalnych, ponadczasowych, a raczej chwilowe, ale "Jak Byś Mógł" to oceń jeszcze kiedyś jakiś mój wiersz. Pozdrawiam.

Szczerze mówiąc, ja sam nie wiem jakie dokładnie miałem intencje. Trochę tak automatycznie go napisałem. Obrazek (ma prawie dekadę) dorzuciłem w ostatniej chwili. Tłok tu się zrobił... nie wiem co o tym myśleć. To może być jakiś podstęp.

Przeczytałam jeszcze raz :) Znaczy jest dobry (bo mi się raz jeszcze chciało) :)

nie omieszkam pod warunkiem że nie zburzy to Twojego spokoju, bo i sępy maja swoje pierzaste serca :)))

Na mnie też wiersz zrobił duże wrażenie.
Obrazy, marzenia, i ta puenta - świetna! To słówko na końcu, "grzecznie" - nadaje charakter wierszowi.
Bardzo ci się udał!
A jakby co, to pisz "jakbyś" też razem.

Jak już mówiłem wiersz jest kompletnie nieprzemyślany. Właściwie to chciałem go po przeczytaniu przez jedną Osobę natychmiast usunąć, ale poruszenie jakie wywołał sparaliżowało mnie. Rzeczywiście mogłem zrezygnować z kilku znaków interpunkcyjnych. Mogłem wywalić ostatni nawias (razem z zawartością)... nie pomyślałem, to była chwila. Za dużo obcych pojawiło się we mnie emocji. Ja tylko pisałem. Dziękuję wszystkim za komentarze.

(Skoro jestem i oczywistość mamy już za sobą, to proszę, wpuść mnie i wiesz co będzie dalej, mniej więcej ...)

- Gdybyś mogła - ostudzić wodę zanim zniknę w jej zapachu, żeby mi się jeszcze chciało wracać dokądkolwiek, kiedyś.

- Gdybyś mogła - wyprowadzić z błędnego rycerstwa te wszystkie gekony, albo chociaż na dłuższy spacer, albo wytłumaczyć im, że to nie dla nich studzisz wodę, bo wejdą i zababrają.

- Gdybyś mogła - ogłosić wszem i wobec, że oślepłem. Wszyscy uwierzą. Mam czarne okulary i wrodzony talent do potykania się, brakuje mi tylko - słowa.

- Gdybyś mogła - podciąć mi pióra, wszyscy i tak już odlecieli do dalekich krajów, a ja bym tu może trochę posiedział z tobą.

- Gdybyś mogła - napuścić nowej wody (ta jest niedzisiejsza), chciałbym też (unikając powtórzeń) po pierwszych wyznaniach usłyszeć, jakim jesteś słowem (?).

Sam się teraz czuję jak "gekon w klatce z jeżami" (autorem tej sentencji jest moja druga (kolejno) miłość, chociaż Ona pewnie wolałaby być nazywana autorką, mniejsza o to).

Wiersz bardzo dobry, zatrzymał.

Oczekiwanie, że ktoś coś zrobi za nas - to świat myślenia magicznego. Wszystkie lekcje odrabiamy SAMI.

Piękna mądra liryka

To ten rodzaj modlitwy, która nas-potrafiących nawiązać emocjonalny kontakt z Absolutem najbardziej porusza, nieważne KOGO ten abstrakt uosabia.

A kogo uosabia On w tym pięknym wierszu?

Kogoś /U NAS w j. polskim/ rodzaju żeńskiego? Np. Łaskę? Śmierć? Tę, Która Znosi Cierpienie?

Powtarzalność motywu "Jakbyś mogła" i podpięty do tekstu szkic pięknej z otwartymi ustami kobiety-furii /w stylu naiwnym/ wskazywałyby, że modlitwa

NIE BĘDZIE wysłuchana

Co najważniejsze

NIE JEST TO MODLITWA PRYWATNA "DLA MNIE"

Poeta prosi o dar łaski dla nas wszystkich - TAKŻE dla gitary, dla kota; to ten dar błagania o zamiłowanie dla całego Universum.

Świat powstał z Chaosu - i dlatego JEST Chaosem. Nie chcemy tego, by nim pozostał. Chaos dookoła - to przekleństwo. Człowiek pragnie żyć w realu uporządkowanym, przewidywalnym

Jakbyś mogła nie dotykać serca

(patrz finalne błaganie)

Skoro nie da się nic zrobić- to, proszę, w kamień me serce zamień!

Ludzie nie noszą w piersi kamienia. Ten ból