Wróć do mnie za rok ( a najlepiej za kilka lat )

Spoglądanie na ciebie,

jak w lustro,

coraz to bardziej pogardliwe.

Samotna, mętna podróż,

fala bez bryzy –

staruszkowie z naprzeciwka żyją na kredyt

( z łokciami na poduszkach )

u progu naszych znaczeń.

Widok się zestarzał - -

lustro wydziera ból krtani,

uczy podziału w złotej nieskończoności.

Tylko podróże sentymentalne

jeszcze bardziej bolą.

Jeszcze bardziej niż rozmiar

wzięty na wręcz hirrendalny kredyt

twojego powrotu.