Proces krwawienia

poznańskiej poetce Annie Elżbiecie Zalewskiej

Cóż znaczymy wobec faktu

nawlekania nas na coraz cieńszą igłę złudzeń

Wszak rejsy w którąkolwiek stronę

nie znaczą nic

niczym odruch bezwarunkowy

Wyrastamy wprost z siebie

(no bo i skąd mielibyśmy wyrastać)

wstrzymujemy zadyszkę w długiej wyprawie na piętra

nie mieszcząc się dobrowolnie w żadnych rządowych programach 50 plus

Zauważeni na krótko w internecie

nie doznajemy tu codziennego rozgrzeszenia

i w komentarzach pod krępującymi nas współrzędnymi

punktów odniesienia na mapach nocnego nieba

Nasze egzystencjalne progi

dla innych nie są tak trudne do przekroczenia

inny jest tylko punkt widzenia

Wobec faktu starzenia się pozłacanej grawitacji

(i gdyby nadal podążać tylko po jej śladach)

przeciekamy

czy tego chcemy czy nie zadajemy głupie pytania

których zawsze zbyt wiele

Choć nie jesteśmy nikim ważnym

zamiast odpowiadać tylko kiwamy głowami

pod pozorem wyuczonej mądrości

znowu i znowu

(jak gdyby nigdy nic)

zaszczepiamy innym prątki metafor

przeświadczeni

że nasze potomstwo jest płodne

Obnażamy się publicznie w obcych oczach

cały czas się łudząc

że nic nas to nie kosztuje

robimy to świadomi faktu

że rylce naszych muz

(starych pomarszczonych prostytutek)

tępieją już

będziemy swobodniej chorować na najzwyklejsze zmarszczki

w bezwarunkowym odruchu

przez nas samych przyszyte do wspólnej twarzy