Nie trzeba szaleńczo szturmować, ale stanowczo stać w miejscu i w kółko jak mantrę powtarzać: liberum veto, a jak śpiewać to w chórze, "wespół zespół". Mój dom moją twierdzą, mój bałagan chińskim murem, bo widać go z kosmosu.

jakoś tak, ale kwestia jest jeszcze w tym, co dla kogo jest jego własnym domem, a właściwie w tym, czym się mierzy to, co jest niewymierne

Mógłbyś inaczej sformułować: "a właściwie w tym, czym się mierzy to, co jest niewymierne"
Wziąłem leki i tymczasowo nie jestem "nadczłowiekiem" (żartuję).
Czy chodzi o to, czym się mierzy, stopień powiązania człowieka z zamieszkanym przez niego budynkiem.
Czy dom pamięta o człowieku kiedy ten z niego wychodzi? Czy występuje pamięć przedmiotu? Jak ta trawa pamiętająca brakujące elementy kamiennego kręgu w Stonehenge?
Wydaje mi się, że lepiej polegać na ludzkiej pamięci. Więc dom to bliscy, ale to przecież oczywiste.
Dla mnie domem jest mój bałagan, stworzony z ludzi i przedmiotów. Piszę o tym coś, ale już właściwie wszystko napisałem pod twoim wierszem.

z początku wiedziałem, tzn. miałem coś konkretnego/jednego na myśli, ale gdy się wgłębiałem w zapisywaną myśl, za głęboko chyba się wgłębiłem i straciłem koncept/powiązanie z rzeczywistością materialną na rzecz rzeczywistości poczucia, ale nie tylko, tzn. najmniej zmysłowego, a najwięcej poczucia/odczuć tożsamości. to proste, nasze poczucie jest naszą tożsamością, a nasza tożsamość jest naszym domem. a przynajmniej mnie się wydaje, ze wychodzimy daleko (jak daleko) poza własną skórę, czyli poza dom ze ścian, w którym mieszkamy

Genialne Askawinie - po twoim tłumaczeniu to zrobiło się dla mnie genialne.

Z przyjemnością lekturowałem, nie tylko tekst :)

Serdeczności