***

ukłucie niepokoju w oddechu domu

w którym od dawna więdną kwiaty

i widać ślady włamania i podążania

za płomieniem świec

parnych niewidzialnych oddechów

w nieprzeniknionych ciemnościach

ten dom od dawna bez dźwięków

karmi moją wyobraźnię

ostatnimi dniami

nie ma w nim aniołów

dym pochłania wszystko

zapach pustki i śmierci

nie mogę oderwać wzroku

od tego co się wyłoni

za parę kroków

nie mam ochoty na potwierdzenie zmartwychwstania

lodowate spojrzenia i skroplone w powietrzu oddechy

rozlewam dym na wszystkie ściany

nim świece zgasną

czego szukam w miejscu

w którym od chłodu zatyka w piersiach

pamiętanie

a klucz? kto zabierze klucz?

zawsze słyszę ten głos

ale ze strachu już go nie rozpoznaję