Hartmann von Aue (ok. 1180 – 1210) -  ob man mit lügen die sele nert (jeśli się czyni kłamstwo duszy świętej pokarmem)

Jeśli się czyni kłamstwo duszy świętej pokarmem,

to znam takiego, który świętym być musi,

bo krzywo przysięga i słowo łamie.

z wielkim sprytem mnie skusił,

i na przyjaciela go wybrałam.

myślałam, że wierność znalazłam,

aż rozum postradałam,

a teraz światu mój spowiadam żal:

nie ma fałszu jego miłość cała,

tak jak morze nie ma fal.

Czemu słuchać mi obcych z ich radą mądrą,

jeśli mnie oszukało moje własne serce,

do niego wprost przywiodło,

tego, który każdą miałby w poniewierce?

tylko słaby mąż przed innymi błyszczy,

jak sobie czyni z damami.

w słodkich słowach taki bystry,

że chciałoby się je mieć zapisane.

weszłam za nim na lód śliski:

muszę teraz żyć ze szkodami.

Gdybym zaczęła nienawidzić mężów wszystkich,

byłoby to tylko z nienawiści do niego.

czemu winni byliby temu też inni?

przecież niejeden swej pani czyni wiele dobrego.

jeśli więc którąś jej mądrość wesprze,

by połączyła się szczęśliwie,

śmieje się, gdy ja smutna jestem,

przemijamy tak osobliwie.

cierpienie od początku ma przy mnie miejsce,

jedynie wielki bóg ulżyć mi może miłościwie.

ob man mit lügen die sele nert

1.

Ob man mit lügen die sêle nert,

sô weiz ich den, der heilic ist,

der mir dicke meine swert.

mich überwant sîn karger list,

Daz ich in zeime vriunde erkôs.

dâ wânde ich staete vünde.

mîn selber sin mich dâ verlôs,

als ich der werlte künde:

sîn lîp ist alse valschelôs

sam daz mer der ünde.

2.

War umbe suocht ich vrömden rât,

sît mich mîn selber herze trouc,

daz mich an den verleitet hât,

der mir noch nieman guoter touc?

Ez ist ein swacher mannes prîs,

den er begêt an wîben.

süezer worte ist er sô wîs,

daz man si möhte schrîben.

den volget ich unz ûf daz îs:

der schade muoz mir belîben.

3.

Begunde ich vêêhen alle man,

daz taete ich durch sîn eines haz.

wie schuldic waeren sî dar an?

jâ lônet meniger sîner baz.

Diu hât sich durch ir schoenen sin

gesellet saeleclîche,

diu lachet, swanne ich trûric bin,

wir alten ungelîche.

nâch leide huop sich mîn begin

das senfte got der rîche

Foto: wikipedia Hartmann von Aue (Codex Manesse, ok. 1300 r.)