- Zaginął nasz współlokator! - radośnie mówił emerytowany stróż Nikita Priachin, susząc nad ogniem prymusa swoje wiecznie zawilgocone walonki. - Przepadł z kretesem, kochaniutki! A nie mówiłem *Nie lataj! Nie lataj!* Człowiek musi chodzić - nie latać! Chodzić powinien, ch-o-dz- i-ć!

I obracał parujący but nad szumiącym ogniem.

- I się dolatał, złotooki, - mamrotała, sepleniąc, staruszka, której ni imienia, ni nazwiska nikt nie znał, chociaż mieszkała z nimi od lat. Pokój jej był na antresoli nad kuchnią, i choć całe to ich nr 3 locum oświetlano elektrycznością, babinka u siebie na górze zapalała wyłącznie lampę naftową, gdyż w żadną elektryczność w ogóle nie wierzyła. - No, i mamy cały wolny po nim metras! Tyle miejsca jak na jakim placu!

Starowinka jako pierwsza wypowiedziała na głos myśl, jaka już od dawna leżała młyńskim kamieniem na sercu wszystkich mieszkańców *małpiego gaju*. O pokoju zaginionego lotnika zaczęli gadać wszyscy: i były kniaź gruziński, obecnie pracownik firmy *Wschód*, obywatel Higieniszwili, i Dunia, wynajmująca swoją kuszetkę w pokoju cioci Paszy, a nawet sama ciocia Pasza - handlarka i gorzka pijaczka, a także Alieksandr Dmitriewicz Suchowiejko - w przeszłości kamerdyner jego imperatorskiej wysokości, którego wszyscy w domu nazywali po prostu Mitryczem oraz cała mniej ważna reszta na czele z głównym najemcą, Łucją  Francewną Pferd.

- No, cóż, - rzekł Mitrycz, poprawiając na nosie złote okulary, kiedy kuchnię wypełnili już wszyscy lokatorzy. - Skoro zniknął nasz towarzysz, możemy przejść do podziału. Ja na ten przykład od dawna mam prawo do dodatkowej powierzchni.

- A na co facetowi metraż? - zaprotestowała najemnica rozkładanej kuszetki, Dunia. - Metraż należy się kobiecie. Na przykład ja drugiej takiej okazji, żeby gdzieś przepadł mężczyzna, już nie będę miała na pewno!

I długo jeszcze kręciła się pośród zebranych, przedstawiając na swoją korzyść przeróżne argumenty i często używając słowa *mężczyzna*.

Tak czy owak wszyscy oni byli zgodni co do jednego: że pokój Siewriugowa trzeba przejąć już teraz, natychmiast.

Tego jednak dnia świat zamarł z powodu kolejnej niebywałej sensacji: śmiały lotnik sam się odnalazł! Niżnij-Nowgorod, Quebec City i Reykjavik usłyszały w radiu jego wołanie SOS. Siedział w uszkodzonej kabinie samolotu na 84. równoleżniku. Cały eter zawrzał od doniesień: *Waleczny Rosjanin czuje się wspaniale!*, *Siewriugow śle raport na ręce prezydium radzieckiej awiacji!*, *Charles Lindbergh*) uważa Siewriugowa za najlepszego pilota świata!*, *Siedem lodołamaczy wyszło na ratunek Siewriugowa oraz odnalezionej przez niego ekspedycji!*. W przerwach między tymi komunikatami gazety drukowały jedynie fotografie jakichś gór lodowych i arktycznych dzikich brzegów. Bez końca dobiegały słowa: *Siewriugow, Nordcapp, równoleżnik, Siewriugow, Ziemia Franciszka Józefa, Szpicbergen, zaśnieżone rakiety śnieżne, Siewriugow, paliwo, Arktyka, noc polarna, Siewriugow*.

Rozczarowanie, jakie ogarnęło na te wieści *małpi gaj*, szybko przeszło w spokojną pewność: lodołamacze płyną bardzo powoli, z wielkim trudem rozbijając kolejne centymetry pól lodowych.

- Trzeba odebrać mu pokój - i tyle. - mówił emerytowany stróż, Nikita Priachin. - Jemu tam wygoda na tych lodach, a tutaj na ten przykład Duni się wszystko należy. Tym bardziej, że lokator nie ma prawa przebywać poza swym mieszkaniem dłużej jak dwa miesiące.

- Jak panu nie wstyd, Priachin! - podnosiła głos Warwara, jeszcze wówczas Rynsztokowska, wymachując gazetą *IZWIEST`JA*. - Siewriugin to wielki bohater! Toż on jest teraz aż na 84. równoleżniku! I to w ciemnościach nocy polarnej!

1931

......................................................................

*) Charles Lindbergh - amerykański as lotnictwa przedwojennego, jako pierwszy człowiek na Ziemi przeleciał Atlantyk