Miasto; studnia wbrew stronom świata

Część pierwsza – Awers

Miasto jest kalekie.

Szuka cudu półwyspu na prawdziwszej wyspie,

pełnej laboratoryjnych embrionów

i międzyludzkich trójkątów.

Miasto kalekie, świt wita złoto podobną czupryną

poza porami roku,

spowiada się z grzechów poprzez ciche listy.

Bezbożnie istnieje i rozważa

aktualny stan sąsiedzkich wizyt,

rozkłada wszystkie pnącza ulic

i łby kapiące od pomysłów, by potrząsnąć każdym,

jeszcze rodzącym drzewem.

Oto jego kalectwo – literatka wódki na wysokich szpilkach,

jej Ultima Thule w czas rodzenia jedna,

wtrącona do czyśćca za to, że Bóg nie potrafi

zwyczajnie dotykać tej wyspy stopami.