Znajdując dłuższą, wolną chwilę dla siebie udałam się na spacer do pobliskiego lasku, chociaż właściwszym byłoby określenie dla tego kawałka podwarszawskiej ziemi - na `działkę pod budowę`, tymczasowo niczyją.

Areał wydawał się być zapomnianym, opuszczonym i żadną ręką ludzką nie dotkniętym.

Rosło na tej porzuconej ziemi sporo różnych, wieloletnich drzew przemieszanych z rozsiadłymi krzakami dzikiej róży, głogu, leszczyny i śnieguliczki białej.

Lasek stanowił pewne urozmaicenie pośród nowocześnie wzniesionych domów, ogrodzeń na mur wysokich, willi, a nawet w niebo wyniosłych, kształtowanych na podobieństwo gór pałacyków, którym to góry z całą pewnością nie chciałyby się przyglądać, za to ja czyniłam z zaciekawieniem, dziwiąc się po co to komu i aż tyle.

Pozostawiając owe wzniosłe budowle ich własnym, mega wzniosłym i wyszukanym konstrukcjom, udawałam się w tenże zakątek w celu uprawiania pewnej namiętności (czytać należy: palenie papierosów), której nijak zwalczyć nie chciałam, udając przed sobą, że nie mogę.

Pośród drzewostanu w róznych kierunkach biegły udeptane alejki, osłoniete przed lata palącym słońcem szpalerem gałęzi i listowia, w gęstej, wysokiej trawie klucząc dawały schronienie wybarwionym bażantom, nawołujących się czasem tak uporczywie, że gdakanie to zgrzytliwe wprost oknami wchodziło do domów bliżej działki położonych.

Lasek do złudzenia przypominał szlaki wędrowcze wcześniej poznane, leśne dróżki, sarnie ścieżynki, żerowiska, ptasie lęgowiska.

Udawałam się zatem  w kierunku urokliwego zakątka nader chętnie, aczkolwiek z cichą ostrożnością i wyostrzonym widzeniem w oku, aby jego mieszkańców nie płoszyć.

Stanęłam sobie w zielonym zacienieniu jakiejś leszczyny tulącej  się do pióro - jodłych sosen z zamiarem uprawiania rujnującej zdrowie przyjemności, kiedy z gąszczu gałęzi wyskoczyła wiewiórka ruda i pruła po ziemi w podskokach wprost na mnie, a tuż, tuż nad nią leciał średnio - duży,czarno upierzony ptaszek nawołując natarczywie i głośno  czuk, czuk..., czuk, czuk.

Ledwie zarejestrowałam wzrokiem nagłą, żywiołową akcję, natychmiast zmuszoną zostałam ruch ciała jakikolwiek uczynić, bo oba z prędkością obowiązkową torów wyścigowym Formuły 1., leciały na moją osobę zupełnie jej nie dostrzegając, lub traktując ją  jako jedną z elementów lasku, zawładnięte jakąś tajemniczą siłą przyciągania ku sobie, zaistniałą zapewne o chwilę wcześniej niepojętą przyczyną prowadzącą w skutkach do instynktownego obrania przeciwstawnych sobie ról - uciekającego i goniącego.

Gwałtownie, instynktownie wykonałam niebotycznie karkołomny wygibas, w kręgosłupie łupnęło ostrym bólem, jęknełabym z wielką ulgi  przyjemnością, lecz jakoś mimowolnie powstrzymałam się i niemo śledziłam rozwój wydarzeń.

Wiewiórka dalekim skokiem namierzyła wysoki pień sosny i wdrapując się wokół niego zmierzała w górę. Ptak nie zaniechał bynajmniej w jego ptasim mniemaniu gonitwy winnej (go) wykroczenia wiewiórki. Uwiązany niewidzialną smyczą, unosząc się w powietrzu kręcił lotnicze serpentyny wokół pnia starając się zejść w położenie najbliższe rudego futerka. Futerko gnało w górę czekoczący ptak tuż za nim, aż się martwić poczęłam, czy któreś z tych żywych mocy prędkości oka sobie nie wykole, czy innej krzywdy nie zrobi, bedąc w stanie tak zniewalajacego zapamiętania.

W konarach sosny ruda kitka lotem ptaka przemieściła się na wysmukłą, białą brzozę, czarny, wojowniczy ninja za nią, wiewiórka skok na następne drzewo, ptak za nią aż oddalili się na znaczną ode mnie odległość i odetchnęłam wreszcie wciągając w skurczone płuca powietrze zachłannie, ponieważ będąc świadkiem niemal na wyciągnięcie ręki nagłej, dzikiej, powietrznej bitwy, oddychać przestałam, nie mówiąc o całkowitym zapomnieniu wyczekiwanej przyjemności.

Oprzytomniałam i wiedziona  ciekawością zaczęłam penetrować teren. Wypłoszyłam niechcący krzykliwego, poczerwieniałego na obrażonym licu bażanta, który wprost spod stóp z łopotem skrzydeł  i zgrzytliwym krzykiem wzbił się w powietrze, przprawiając mnie o chwilowy przestrach. Odkryłam gniazdko.

W starej brzozie pod rozgałęzieniem była widoczna dziupla. W niej to zamieszkał kos z rodziną tegorocznego lęgu, a wiewiórka z całą  pewnością ciekawe wszystkiego stworzenie, ze szczególną uwagą skierowaną na dziuple, złożyła ptakom nieoczekiwaną wizytę, ale ta kosom najwidoczniej do gustu nie przypadła.

Zamieszkałe teren bażanty długo jeszcze snuły opowieść, kładącą się gdakaniem w podwórkowych obejściach o walecznym kosie przepędzającym rudego, sympatycznego skądinąd intruza.