Kiedy przemierzam życie, raz w nurcie a raz z brzegu,

tarzam się w codzienności, zawijam chmury w niebo.

Rozpinam na nim słońce i wieszam sny pomiędzy,

gdzieś zawsze blisko ciebie, najczęściej po kryjomu.

I wspinam się słowami na wprost przed twoje oczy,

tam gdzie milczenie kobiet wysrebrza, czasem złoci

i wiem dlaczego oczy nie błyszczą, gdy powinny,

a z ust spierzchnięte słowa spadają rzęs modlitwą.

I wtedy biorę farby, zbłękitniam nasze niebo,

słowami cię ubieram i słońcu nie dam blednąć,

a na dzień dobry z rana znów budzę nowym wierszem...

szeptem.