Jako się rzekło, również Ukraina jako *członek stowarzyszony* krzepko trzymała się klamki WKN, również Szewardnadze po krótkich wahaniach przystąpił do tej *wspólnoty*. (I to w sytuacji ostrych nastrojów antyrosyjskich tak w Gruzji, jak i w Azerbejdżanie). I nadal nikt nie widzi, gdzie są te granice owego brzemiennego, by nie powiedzieć niszczącego nas garbu naszej *odpowiedzialności*. Musieliśmy (??) bronić i tadżyckich rubieży przed płonącym Afganistanem (co prawda *bracia z WKN* obiecali swoje pomocne *pułki* wsparcia, lecz mało który z nich wystawił bodaj rotę. Kazachstan wysłał tam dwóch obserwatorów.) I to my wciąż aspirujemy do roli straży ogniowej w tych regionach, by wszystkie te ich zakaukaskie wojny i pożary gasić - Bóg wie, z jakiej paki? Także armeńskie granice z wrogą dla niej Turcją - a jakże! - też tylko my ratujemy. *Wszystkie cudze piece opalamy naszym własnym drewnem, jakbyśmy sami u siebie nie mieli srogich zim.*

Czyż to akurat my kosztem naszej słabnącej armii mamy trzymać w ryzach *wysiłki pokojowe* całego postsowieckiego świata? To my musimy wyłazić ze skóry w walce o te *obszerne gwarancje bezpieczeństwa*, kiedy ta cała WKN - to tylko bańka mydlana, teatrzyk jakiś, który prowadzi jedynie do swego naturalnego rozpadu? Niczyim cudownym przewodnictwem, żadną kolejną prezydencją za okrągłymi stołami tej *wspólnoty*, NIGDY i NICZYM nie przywiążemy do siebie tych byłych naszych republik, które przecież - także w aspekcie psychologicznym, a  i historycznie - JUŻ się od nas oddzieliły i uwolniły, a dzisiaj tylko grają na zwłokę, pozorując chęć współpracy w nadziei na jakieś korzyści i ulgi gospodarcze ze strony Rosji. Kiedy tylko odstawimy ten swój *garnuszek*, nacjonalistyczni przywódcy tych krajów na włos nie ustapią swej władzy i na żadną realną współpracę nie pójdą. Tak było przecież wówczas, gdy Nazarbajew proponował nam (29.03.1994 r.) *Sojusz Euroazjatycki* z projektem ustanowienia ponadnarodowej wielkiej biurokratycznej nadbudowy, którego jawnym celem był paraliż Rosji i zakneblowanie nam ust (patrz żądanie *jedynego informacyjnego biura*).

Oponenci nasi grożą: inaczej (jeśli nie będziemy bronić ich dalekich granic) będzie z Rosją jeszcze gorzej: popłyną rzeki narkotyków, nielegalnej broni, bandytyzm.

Ale wszak to już mieliśmy w 1991 r. - to przecież przerabialiśmy: od lat jesteśmy tylko pod wozem, i trzeba nam w końcu na te nasze własne oczy wreszcie przejrzeć, mimo że stanąć z tą straszną prawdą twarzą w twarz wciąż niewielu z nas potrafi. Toż już w 1991 r. Azerbejdżan został członkiem *Konferencji Islamskiej*, i prawie wszyscy przywódcy krajów Azji Środkowej jawnie ciążyli i ciążą ku Turcji. Jakie jeszcze  od nich pretensje usłyszymy pod naszym adresem za lat 15  i 30?

Trwanie przy WKN tylko osłabia naszą Rosję, przeszkadzając w jej transformacji. Nieustanna ledwo skrywana wrogość Ukrainy (w tym celu przecież powołali blok z Azerbejdżanem i z Gruzją) zamyka perspektywę utworzenia trójprzymierza krajów wschodniosłowiańskich. Potężny lobbing, którego siłom w tej *wspólnocie* podlegamy, szkodzi także naszym relacjom z Białorusią.

Po męsku nazywając po imieniu wszystkie te nasze porażki i niepowodzenia, musimy budować nie przyszłość WKN, a solidną naszą rosyjską państwowość, której po tylu latach nadal jeszcze nie wypracowano i która wciąż stoi pod wielkim znakiem zapytania.

Jedyny jakiś dla nas sens całego tego fantomu *wspólnoty* zawiera się w tym, że jest to rodzaj poligonu doświadczalnego dla nieuchronnych stosunków Rosji z azjatyckim Wschodem.

..................................................

Od tłumacza: zapis graficzny, podział na akapity i interpunkcja jak w oryginale