kubek jest spękany w środku i na zewnątrz 

- skutek chłodznia kawy, na chama 

wstawiania gorącej, świeżo zalanej 

do lodówki 

właściwie cały jest z rys, opleciony 

siateczką zmarszczek 

krojących go na drobne kawałki 

niezagojonych blizn, które się pogłębiają 

codziennie zastanawiam się 

kiedy trzaśnie mi w rękach 

zostanę oblany mlecznobeżową 

cieczą o temperaturze pokojowej 

jest jakby metaforą depresji 

wlej kroplę śliny 

potem mnie rzuć - a zostaną skorupy 

w całym domu (właśnie liczyłem!) 

są dwadzieścia cztery inne kubki 

większość kurzy się spokojnie za szkłem 

jednej, drugiej meblościanki 

tylko tego maltretuję 

właśnie skończyłem trzydzieści cztery lata 

nie mam glanów, ani kredytu, prawa jazdy 

tyle razy wyobrażałem sobie 

że się wieszam w garażu 

że aż zaczęło mnie to nudzić 

użalam się i filozofuję o sensie bytu 

strukturze, wewnętrznej filozofii kubka 

o jego transcendentalnej, kosmicznej aurze 

a cisnąć o ścianę, niech się roztrzaska 

liny holownicze parcieją 

korniki wyżerają dziury w belkach stropowych 

coraz starzej