- Babciu, dlaczego jedziemy do Polski? -

- Twój wujek nas zaprosił. -

A co będziemy robić w tej Polsce?

- Będziemy zwiedzać Obóz Zagłady.

- Babciu, chyba Niemiecki Obóz Zagłady? -

- Masz rację wnusiu.

- Babciu, a czy ja jestem Polką? Mieszkam przecież w Niemczech i tutaj się urodziłam.

- Wnusiu, jesteś Polką, po swojej mamie, a przecież wiesz, że twoja mama, to moja córka.

- Babciu, ale ja ni w ząb nie umiem po Polsku! Nawet z Tobą rozmawiam po niemiecku… czy ja rzeczywiście jestem Polką.

- Wnusiu, jesteś Polką z pochodzenia.

- Babciu, ale mój tatuś jest Niemcem i kiedyś zaglądałam do takiej szuflady jego biurka, do której tata nie pozwolił mi nigdy zaglądać. Tam znalazłam zdjęcie mojego niemieckiego dziadka w niemieckim mundurze z takimi dziwnymi literami SS na czapce.

- Wnusiu… ciiiii… tego nie wolno ci nikomu mówić!

- Ale dlaczego, babciu, czy dziadek zrobił coś złego?

- Wnusiu, dziadek Hans nie zrobił nic złego. On był po prostu w złej organizacji.

- Ok, babciu, ale nie mogę tego pojąć, że mam być Polką, mimo że nie znam polskiego języka, a ty, moja polska babcia, rozmawiasz ze mną po niemiecku. Jesteś pewna, że my obie jesteśmy Polkami?

- Wnusiu, myślę, że jesteśmy.

- Babciu, a dlaczego nawiałaś z Polski?

- Za chlebem, wnusiu, za chlebem.

- Babciu, czyli to prawda, że gdzie chleb twój, tam twoja ojczyzna? Babciu, a czy może z nami pojechać do Polski dziadek Hans?

- Wnusiu, on już staruszek, prawie 90 lat.

- Babciu, czy my koniecznie musimy jechać do Oświęcimia?

- Jeszcze się zastanowię, wnusiu. Jakoś odeszła mi ochota. Idź się myć i do łóżka.

- Babciu, a nauczysz mnie kiedyś pacierza po polsku, bo mam wrażenie, że słucha mnie tylko niemiecki bóg.

- Musisz o to poprosić swoją mamę, bo ja już nie pamiętam, albo zajrzyj do Internetu - tam na pewno znajdziesz pacierz po polsku.

- Bis Morgen, meine liebe Gertrud.

- Gute Nacht, Oma Michalina.