Trochę w tym rysunku z Brunona Schulza, przesyconego wszak łagodnym uśmiechem i obecnego Artysty, i tej życzliwie zamyślonej wieszczko-wiedźmy, której sukni trzyma się uwspółcześniony, lecz po trosze zagubiony skrzat :-))))
Urocza kolorystyka zagadkowych godzin nierealnej doby :-)))
Tekst również adekwatny do cudownego - w moim odczuciu - słodkiego malunku z pogodnej baśni :-)))))

jedno warte drugiego. zaczynam pojmować Brunona Schulza. bez ironii

Teraz jeszcze raz przypatrzyłam się rysunkowi :-))) To takie "baby w babie" [tło: księżyc-Luna w pełni, typ urody: matrioszka] w nim (lub na nim) dwie nimfy, pośrodku dobra czarownica, a za nią się chowa spłoszony skrzat :-)))))))
Faaaajne. I rozszyfrowałam też porę: po fiołkowo--lawendowo-wrzosowej godzinie - wschód Księżyca :-))))
Super plastyczne dzieło!!!

Znam takie źródełko. Nazywa się źródełko świętego Franciszka. Byłem tam dzisiaj. Gratuluję Befanie talentów kryptologicznych.

zastanawiający wiersz, ma treść w sobie

Po prostu-cymes...

Źródełko wiecznego spokoju - patrz tytuł - to puszczański odwieczny las, w którym jako totalnie bezbronny "obcy" musisz MUSISZ nabrać wody w usta (vide 2 ostatnie wersy),

inaczej wilcy ciebie zjedzą!

Dzika knieja - to dla Kowalskiego metafora zagrożenia. Tylko w takim lesie sam na sam i oko w oko z majestatem Przyrody wreszcie "zamykasz twarz"