Czerwone niebo podczas wschodów i zachodów słońca dla Mariana i Celiny kojarzyło się z łunami na Wołyniu i było symbolem traumy, nieszczęść i tragedii rodzinnej, od której nie mogli się uwolnić. Powrót do przeszłości stał się dla nich tematem tabu, o którym pamiętali, ale bali się nawet wspominać. Ten okres przypieczętowała i zamknęła śmierć matki. Wrastali w nowe miejsce, ale udręczeni widmem straszliwej przeszłości.

Natomiast śmierć Honorci stała się nicią łącząca Mariana z Marysią, która zamieniła się w nierozerwalną więź tych dwojga młodych, a jakże ciężko doświadczonych przez los ludzi.

Życie powoli wracało do normy po latach pożogi wojennej.

Rodzice Marysi urządzili córce przyjęcie ślubne na miarę swoich możliwości i tamtych ciężkich czasów powojennych. Na weselu Mariana, młodsza siostra Celina, poznała skrzypka z kapeli wiejskiej, który zauroczony jej urodą i skromnością był od tej pory stałym bywalcem w ich domu, a po niedługim czasie mężem. Tymczasem dla młodej pary Mariana i Marysi powstający PGR na włościach okolicznego hrabiego stał się szansą na nowe życie. Pałac zamieniono na spichlerz, a u jego podnóża wybudowano  bliźniaki dla pracowników tego państwowego gospodarstwa. W jednym z nich zamieszkali nowożeńcy.  Ich miłość zaowocowała licznym potomstwem.

Tylko Jędrek nigdy do nich nie wrócił, szukali go nawet przez Czerwony Krzyż, ale przepadł jak kamień w wodę.

Tryb życia Celiny na pozór nie uległ zmianie, pracowała ciężko w polu mimo zamążpójścia, bo jej mąż Janek miał artystyczną duszę i do gospodarstwa za bardzo się nie kwapił.  W niedziele grywał na weselach i zabawach, a w dni powszednie zajmował się pszczelarstwem. Podporą dla Celiny był syn – Kaziu, który chyba po dziadku z Wołynia odziedziczyl smykałkę do gospodarowania.

Młodszą córkę – Teresę, w przeciwieństwie do brata i matki bardziej pociągały zajęcia ojca, ale przyszłość swą wiązała ze zdobyciem wykształcenia i zmianą miejsca zamieszkania.

Cdn.