Wiersz - zawoalowane pytanie o przyszłość, tej przyszłości zaklinanie; użyte w kolejnych strofach czasowniki czasu przyszłego: wyzna, wniesie, utopię, zabiorę, przypomnę, uśniesz i wymknę dotyczą przecież nienarodzonego jutra.

Pierwszoosobowe wybieganie w damsko-męską przestrzeń przyszłości - to sfera obietnic, a te - jeśli ten świat ma mieć wymiar inny niż piaskownica - należy co do joty spełniać.

Kluczem do zrozumienia prawdziwych relacji męskiego "ja" z żeńskim w wierszu "ty" jest ostatnia strofa a w niej dwuwers "wymknę się cicho oknem w niezapominajki", co zaniepokoiłoby z nas chyba KAŻDĄ, śpiącą czy nieśpiącą.

Krótkiego kwitnienia niezapominajki - to ideogram kruchej pamięci

Znowu subtelna liryka w Twoim wykonaniu. A ucieczka w niezapominajki ciekawie zamyka tekst.

Kochać bez konsekwencji, jakie niesie długodystansowa przyszłość - gdyż żadna Julia/Ofelia nie pragną swej jakże rychłej! śmierci - to tak naprawdę WCALE NIE KOCHAĆ

Idź do klasztoru, Ofelio!

/a najlepiej zrobisz, jak się utopisz, ukochana moja!/

Uwikłany w zapętlenia z góry przesądzonego losu Hamlet MUSI zginąć, a jego tzw. Wielka Miłość - bez żadnego ratunku rzucić się do jeziora.

W stylistyce romantycznej - a mysie uszko (patrz nagłówek) to ten nurt w literaturze - nie ma żadnego jutra. Wszyscy uczestnicy dramatu giną co do sztuki