Nurtuje mnie (właściwie dręczy)

aspekt przypadku w statystyce -

na ile sami wybieramy

spośród składowych zbioru `życie`;

a ile trafia się przypadkiem,

ile przez błąd `okoliczności`.

Brakuje naukowych metod,

by przez skracanie wzór uprościć.

W grupie badawczej jest kawaler -

syn mu się trafił przez przypadek,

choć jego mamę przezorności

od dziecka uczył mądry dziadek -

ten, co przypadkiem poznał babcię

kiedyś na miejskim zieleniaku

i nazwał babcię opatrznością,

wynalezioną w korcu maku.

Okoliczności im sprzyjały -

ich wozy konne bok w bok stały.

Inna badana miała wszystko -

poukładane metodycznie.

Znalazła w samą porę miłość,

wzorcową w zbiorze, mówiąc ściśle.

Pech ją omijał wielkim łukiem,

lecz wyjechała do wód latem -

przypadek znalazł w zbiorze lukę

i jej wybranek spotkał Magdę.

Okoliczności im sprzyjały -

w bliskim sąsiedztwie rzecz się działa.

Wzór się nie skraca - lecą lata

Magdy i wspomnianego pana,

bo nie przypadkiem drzwi pomylił,

tamtego dnia, z samego rana.

Bo ciut za dużo nocą popił,

gdy żona u wód, pustka w chacie...

Wiec go poniosły w miasto nogi

i zakotwiczył przy sąsiadce,

która przypadkiem była sama -

w badanej grupie - nowy dramat.

Na okoliczność zatem badań

wybrałam sama - swój przypadek -

do analizy, obserwacji...

jak się do tezy ma mój dziadek,

sąsiadka, miłość, fart, wybory...

i okoliczność, że badana

weszła z badaczką w pewne spory

i odmówiła umieszczania

w elaboracie `naukowym`,

który przypadkiem wpadł do głowy.