W zadumie idę

Co nas podnosi z hańby w moc dumną

Przecież chcemy przyszłość czynem oclić

Jak powiadają: w jasną i rozumną

Której słowo nie zdołało określić

Co chcą wyrazić dzwony z pucharu

Gdy promień dotyka serca kwiatu

A motyl sięga po krople nektaru

Zapraszając do wolnego wakatu

O czym tak szemrze strumień wśród kłody

Rwący ze źródła ku naszej włości

Idąc pod prąd widzimy dawne rody

Okryte płaszczem chwalebnej miłości

Co nas tak usilnie powstrzymuje

Przed Bogiem głowę skrywa się w chmurach

Czy tak będzie zawsze - co hańba czuje

Czy śmiertelnik posiądzie lotki w skrzydłach