Nigdy nie jest za późno, by do szczętu zgłupieć

i pokładac nadzieję, że los w naszych rękach,

że wszystko da się wykuć i że cukier krzepi.

A później jest cukrzyca, zawód i nauczka,

drapanie się po głowie (jeśli jest w co drapać).

Jest sól niejodowana - płynna pod oczami.

Nigdy nie jest za późno - myśl przychodzi z rana

po nieprzespanej nocy na mokrej poduszce

(o ile jest poduszka i potencjał płaczu).

Zawsze jest dobra pora, aby nie żałować,

suszyć łzotok palcami i obiecać sobie,

że ciągle czas na błędy, dopóki ochota,

by zawód, tę nauczkę i ów cukier kochać,

bo one dowodami, że życie, poduszka,

palce, łzotok, pomyłki, bezsenność i człowiek.