pozwól ciemności zalśnić jak zorza

możliwość cienia jej odebrano

czy ma tu spłonąć

ogniem zakryta

ciałem zwęglonym

kochana za mało

wszak nie to piękno gdzie miłość złudna

zabija gorycz słowem wychwala

zrywać owoce

co dłonie parzą

bólem zwątpienia

gdy umysł oszalał

zranione nuty na krwawej bieli

serce w muzyce pulsu naglące

a pięciolinia

kluczem zamknięta

łódka symfonii

znów w ciszy tonącej

wracaj nadziejo w te myśli sploty

taką wnerwioną chcę widzieć ciebie

może się ocknę

i podziękuję

gdy w tyłek mnie kopniesz

światłocieniem