Plama wojny

Lecą, burzą,  zabijają, szrapnele srogie,

siejąc ogień i proch, niszcząc życie ubogie.

Zamierzają tam przylecieć, sępy wrogie

I nasycić się zdobytym łupem sowiet.

Od wieków trwają wojny i nie mądrzeje

- człowiek.

Nigdy wojny! Przenigdy złowrogiej postawy,

tak proszą, modlą się, manifestują prawi.

Wróg wojujący drzwi pokoju dziurawi,

jakże chętnie mieszkańców z życia usieka.

Zdobywa skórkę, ruinę murów

- bez człowieka.

Człowiek pokoju, dusza odeszła do nieba,

z wiarą, nadzieją i  miłością, z darem chleba.

Wróg nie poznał czasu, urzekła go gleba.

władca rakiety, wrog nieba, oręż ścieku.

Twierdzi, że jest obrońcą  pokoju

- nie w człowieku.

Oddychamy powietrzem,  pocisków aktami,

Czując, jak usuwa  się ziemia pod nogami.

Decydenci radzą, co zrobić ze łzami,

gdyż  z ziemi skażonej lawa  w śmierć nawleka.

Jakże zaraza się rozlewa niszcząc

- człowieka.

(26 luty 2022 r.)