Niektórzy uważają, że ich ciała są świątynią Ducha Świętego. W porządku. Przyjmujemy do wiadomości. Ale oni uważają, że nasze ciała także są świątynią Ducha Świętego i uzurpują sobie prawo do narzucania nam jakichś zasad i rozporządzeń dotyczących naszych ciał!

Oświadczam, że moje ciało jest moją prywatną światynią i żaden duch w nim nie mieszka. Koniec i kropka. W dodatku wypowiadam się w imieniu milionow do mnie podobnych. A, jeśli moje ciało nie jest świątynią ich Ducha, to nie obowiązują mnie żadne zasady, ani normy w które oni są wyposażeni ze względu na swoje przekonania. A, raczej wyposażeni w doktrynalne chomąta, bo przecież oni do tych przekonań dochodzą, nie posiadając takich od urodzenia. Są jak małpy wytresowane przez kapłanów i otoczenie. Mają wyuczone odruchy jak psy Pawłowa. Dlatego musimy się z nimi użerać przez całe życie tracąc czas i energię na jałowe spory.

My też dochodzimy do wlasnych przekonań, ale nie przyjmując, lecz zrzucając chomąta. I to jest kluczowa różnica pomiędzy nami, a nimi.

Mówią, że każdy człowiek obdarzony jest wolną wolą, że każdy posiada taką z nadania, a jednocześnie robią wszystko, żeby tę wolną wolę ograniczyć. Wtłoczyć ją w karby, w prawidła, kiełznać i tłamsić na wszelkie sposoby.

Ta ich `wolna wola` jest niczym innym, jak szmatą do wycierania butów kapłanom. Są oburzeni i zbulwersowani, że my nie chcemy takiej szmaty! Potrafią nas wtedy nazywać zdrajcami, jakbyśmy mieli wobec nich jakieś zobowiązania!

Życie jest po to, żeby żreć, śliniąc się przy tym i dławiąc, podobnie jak w trakcie deep throat. Oni uważają inaczej, choć czasem u schyłku życia nachodzi ich refleksja i apetyt na pominięte wątki rzeczywistości. Cóż... nigdy nie jest za późno na zrzucenie chomąta i pojednanie z szatanem.