ten najlepszy wiersz o wschodzie słońca

śnię ojca

ojciec rąbie drewno

siekiera ześlizguje się po paznokciach

spod których

wylatują małe szczapy

na rozpałkę wspomnień

ale

obraz znika we mgle płynącej z niedomkniętych

balkonowych drzwi

z mgieł wyłania się

moja

babcia

która dźwiga na pierwsze piętro

dwa wiadra

krystalicznie czystej wody

głośno wzdychają pod nią drewniane schody

dłonie bledną ściskając pałąk

życie wylewa się z wiader

zamieniając się w mokrą plamę

na wydeptanych

drewnianych schodach

ale i ono (życie) z czasem wyschnie w

promieniach wschodzącego słońca

w których blasku

powoli niknie

mój

ojciec

***

i to jest właśnie

ten najlepszy wiersz

o wschodzie słońca