wiersze > skot

w politurze fortepianu zatopione nuty 

jak zęby prehistorycznego ptaka 

który uczył się śpiewać 

pod niebem wszechwładnej dżungli 

któryś z praludzi wyartykułował słowo 

pod wiekiem naprężone rzędy strun 

postronki nerwów nastrojone muzyką 

zbudzona wyuczonym dotykiem 

ludzka tęsknota 

zamyślenie które niczemu nie służy 

prócz prostej radości 

zbudzonej do życia wyobraźni 

potem nastała cisza 

wzbogacona o uroczystą zapowiedź