Jak kłos pusty tańczący na wietrze,

Wirujący między cierpieniem a zapomnieniem,

Trwający w centrum chaosu bezszelestnie,

Duszący w sobie niezdefiniowane uczuć słowa,

Taki stan duszy mojej.

Duszy bez cienia szczęścia i gniewu,

Bez miłości, szaleństwa, tęsknoty śpiewu.

Daimonos o kamienne ściany się odbija,

Pozostawiając echo - w ruchu łzy natychmiast się rozpływa.

Muzyka nie wypełni mego wnętrza żarem.

Stanowi tylko tło dla obrazów przeszłości.

Nikczemne życie bez uczuć wszelakich.

Żywy trup.

Ciało dające pozór istnienia.

Wnętrze tak puste egzystencji sens odbiera.