Łomot w bezmyślność

Pamięci poety Leona Szweda

Tylko tyle z Ciebie zostało

prawie pionowa symetria krajobrazu

wymiecionego do czysta

ente pole do popisu

mignęło zbyt krótko przed pierwszym uderzeniem losu

argumenty w krwawym starciu z kolejną pełnią

używają śmiercionośnych komedii

takich już nie do zniesienia

na opłaconym srebrnikami

ogołoconym zapatrzeniu w bezmyślność

wieczny galop bez żadnego powodu

zadyszka nie może nadążyć

za nieobliczalnym wyciem na uboczu

musisz nie żyć konsekwentnie

podkradać bezruch i zmuszać go do uległości

karmić plewami

chroniąc chromych od głodowej śmierci

choć nie istnieje niemożliwość istnienia

bez wiary w cokolwiek

kiedy na dobre wpłynie się w swoje zatajone tętnice

można już zaprzeczyć sobie

by czas skwierczący bezmyślnie

stanął jak łomot w głowie

złapany za kołnierz na gorącym uczynku

za Tobą

w powodzi powszedniego wodolejstwa

rozwaga przesiana przez najdrobniejsze sita

Twoja skandująca nicość

dogmat nie do wytrzymania

kiedy muszę przyznać Ci rację

że łomot abstrakcyjnych przeciwieństw

jest nieobliczalny