Kiedy cierpnie ziemia w ramionach

Ramiona cierpną.

Czasu nie stać na delikatniejsze objęcia –

on zawsze wchodzi bez pukania.

A przecież wystarczy pojednać siebie z sobą

by doskonalsze wcielenie dojrzało w sekundę,

zatrzymało ramiona w locie,

tak nieufne w swoją zmienność.

Kiedy cierpnie ziemia jej ciężar w dwójnasób

wtula się bez granic;

zresztą tak jest zawsze, kiedy upuszcza

trochę złej krwi ze źle wyedukowanych zmiennych.

Wie, że zwycięstwo należy do niej,

nawet jeśli maksymalnie podniesie stawkę.

Potem zabraknie czasu na spisanie kolejnego życiorysu,

Upuszczanie złej krwi, choć jej losy przecinają się

perfekcyjnie nieruchomo,

przywoływane do porządku przez echa maksymalnej stawki .

Kiedy cierpnie, cierpliwa,

trudno ją winić za ustawiczne przyspieszenie

w połowie zmiennego oddechu.

Czas uczy się zaprzeczać, wyszarpać z każdej sekundy

swoje nędzne post scriptum,

nauczyć się ścierpieć, co nigdy nie będzie pasować.

Zresztą nawet nie wypada go o nic pytać,

zanim, po dziecinnemu, delikatnie nie wtulimy się

w nicość.