Wsiadła do pociągu stację za mną. Usiadła w tej samej czwórce na przeciwko mnie, ubrana w różową bluzę. Nie lubię różu. Jest za słodki. Tak słodki jak jej zapach - woń jaśminu. Oczy niebieskie, które dotychczas miałem za pospolite niczym magnes przyciągnęły mój wzrok. Nie patrzyłem wprost. Udawałem, że śledzę krajobraz za oknem. Była noc. Odbicie wyraźne. Jak ja siedziała i słuchała muzyki. Kolory słuchawek się zgadzały. Były białe. Nie wiedziała, że spoglądam. Za bardzo skupiała się na ekranie telefonu. Tylko co jakiś czas się odrywała. Wtedy napotykała mój wzrok. Patrzyłem w odbicie, które z każdą chwilą stawało się rzeczywistością. Muzyka rysowała obraz. Siadam obok niej, zdejmuję słuchawkę - najpierw jej, potem sobie. Wymieniam je. Dociera do nas jedna melodia, te same słowa idealnie zsynchronizowane. Na refren wznosimy się w górę, `city of stars`, w noc pełną gwiazd. Na Wielkim Wozie przemierzamy Mleczną Drogę. Prowadzi nas strzała Hejrona skradziona Kupidynowi, nasączona jadem Skorpiona. Brniemy między zwrotniki. Mijamy lwy, barany i byki. Machamy Wodnikowi. Niczym Bliźnięta wszystko razem robimy, jednomyślnie jak ławica ryb w tańcu gwiazd. Idealnie wyważeni. Łapię Gwiazdę Polarną, wręczam ją Tobie, Pannie ze snów `to light up the skies`. W niebiańskich oczach widzę siebie otoczonego spiralą uczuć dotąd zaćmionych. Jestem Księżycem, a Ty jesteś moim Słońcem. `Are you shining just for me?`. Bez Ciebie przestanę świecić. `Stacja: Sulejówek Miłosna`. Cisza. Siedziałem w pociągu, patrzyłem w okno. Była noc. Odbicie wyraźne. Trzy miejsca puste, na czwartym ja. Zniknął róż, który widziałem przez szare okulary. `Następna stacja: Warszawa Wesoła`. Dom. Stolica smutku. Wysiadłem. Księżyc przysłoniły deszczowe chmury. Przywołałem obraz pociągu. Wnętrze było drewniane.