Symfonia Tartaru

6. Zbrodnia narodzin.

Rwą akordy powietrze jak ognia jęzory,

gdy batuta wyzwala głębokie chorały

z dumnych anielskich gardeł, które wygrywały

najpiękniejsze melodie w niedzielne nieszpory.

Świst! Świst! Świst! Kat wymiata dźwięków kakofonią.

Skowyt, nie z tego świata zaprawia ironią

sens stworzenia. O zgrozo! Narodziny zbrodnią!

Reszta jest wyżebraną Tartaru symfonią.

Ci charczą, tamten rzęzi, ów dzwoni zębami.

Ten zemdlał przy marcato, Morfeusza kradnie!

Ci pogryzione wargi mocniej zagryzają.

Wszystko w siarki oparach, bezsilności woni,

która gęsto się ściele, oczekuje na dnie,

gdzie już się nie spinają. Tam dogorywają.