A nad czym tu się zastanawiać , przypuszczam że gdyby autorka przepadła statystyki nawet by nie drgnęły.
Własne ,,ja" to już brzmi jak profanacja ,, oni" , ,,wy" , my" ,,tamci" i ,,reszta" :-)

Sprzeczności się uzupełniają. Trzeba tylko to zaakceptować.

Co do formy - schizofrenię masz w tytule, pominęłabym ją w tekście. Wystarczy sam dualizm. Msz... :)

Nazbyt błaho pobrzmiewa mi ta "Schizofrenia" potraktowana w tym niby-wierszu z pewną dezynwolturą.
Aby pisać o tej chorobie, to najpierw trzeba w nią się wczuć poprzez twórczość artystów, którzy z nią się zmagali / zmagają.
Kiedyś napisałam, kilkakrotnie wklejałam (to na "PubliXo", to gdzie indziej) a ostatnieo:

https://poezja.org/utwor/160103-schizofrenia/

Radzę w tym linku poczytać komentarze, niekoniecznie sam wiersz; na wymienionym Portalu ocen się nie daje; tutaj jednak dałam dlatego, ponieważ autorka potraktowała temat jak niemalże wyrwaną rzęsę.

Jeszcze raz przeczytałam: żadna "schizofrenia" a jedynie "dwoistość", przez którą każdy przechodzi. Epatowanie tytułem z nazwą choroby, to moim zdaniem zwykłe nadużycie z rodzaju tego: "Ach, jaka ja jestem oryginalna..." No i poetycko-poetyczna.
Na tego typu stany polecam - filiżankę melisy ;)

A tekst cienkawy: po co tyle tych trzykropków?

Rozarze, owszem my - wszyscy:), pozdrawiam

Gruszko, dziękuję za cenną uwagę, faktycznie w tak krótkim tekście za dużo tej schizofrenii :) :):)

Bardzo mądre i poetycko skonstruowane rozważania o życiu.
Podzielam zastrzeżenie dotyczące "trzykropków", a w rzeczywistości wielokropków. W ich miejsce z powodzeniem można wstawić przecinki, ewentualnie średniki.

Pani Befano, jak zawsze, cieszę się, że Pani zagląda:) nie zamierzam uzasadniać tytułu tekstu, i jak słusznie zauważyła Gruszka, zbędnego powtórzenia wyrazu „schizofrenia”. Widzi Pani, gdyby te rady nie były pisane z użyciem retoryki typu: „niby-wiersz”, „blaho pobrzmiewa”, ”cienkawy”, we wcześniejszych komentarzach ”Muza z odzysku”, „dziełka”, „panine pisanie”, ”tępawe spojrzenie”, to pewnie wierzyłabym w szczerość intencji Pani jako poetki z doskonałym warsztatem, która chce konstruktywnie napomnieć młodszą „twórczynię”. Tak siebie nazywam, bo jak zwał tak zwał, moje dziełka, niby-wiersze są jednak „tworami”:):):)

Co do melisy, wolę miętę, bo prócz tego, ze uspokaja, daje powiew świeżości.

Aaaa, dziękuję za oceny:)

Janko, dziękuję za komentarz. Jak zwykle unikam utożsamiania się z osobą mówiącą w tekście, tak tym razem pozwoliłam sobie na szczerość. Ostatnio odczuwam ów dualizm boleśnie. W istocie problem nie jest odkrywczy, jesteśmy materią i duchem, a to zawsze będzie rodzić rozterki. Pozdrawiam i dzięki za sugestie dot. wielokropków.

Szanowna Pani Erato,

nigdy nie piszę z czapy, co wielokrotnie podkreślam. Nie byłoby też w moich wcześniejszych komentarzach tzw. przydawek-epitetów, gdyby nie - moim skromnym zdaniem - limeryczność na tematy-imponderabilia, do których to imponderabilii rzekomo się Pani przyznaje.

Melisa natomiast - nazywana rojownikiem, pszczelnikiem, matecznikiem, zielem cytrynowym - analogicznie do mięty także przynosi świeżość z zielnych wirydarzy i jest ona stosowana zamiennie z chłodną miętą, zaś tej raczej się nie pije, kiedy zimno...

To nie ty jesteś swoim prokuratorem, ani adwokatem. Parafrazując Noblistkę, powiemy: "Tyle żeśmy warci, na ile nas sprawdzono."