niedomkniętymi drzwiami  

zakołysał wiatr 

w drzwiach nieprzekręcony klucz  

kto prześladuje mnie 

za raniuteńko jak dla mnie 

wyobraziłem sobie że to duch 

zjawiłaś się półnaga 

w koszuli białej jak dla mnie za długiej

zdaje się 

z rozpiętej do połowy wylewała się pierś 

śliczna 

oniemiałem z chęcią by ją zjeść 

wiatr porwał twoje loki przez otwarte okiennice 

zgadłem że mną odpędzisz dzień 

pękło szkło  

na stół posypały się płatki zasuszonej róży 

to był znak to jest ten dzień 

powoli odbijałem od brzegu  

mocno chwycone wiosło 

maszt sztywny napięty żagiel

twoja łódź na dwoje wygodna  

wilgoć słonej wody uspokajała mnie 

zerwał się sztorm 

mokry nie widziałem latarni 

oddychałem mocno  

zdyszani bez wytchnienia 

walczyliśmy o suchy ląd

zachodziło słońce 

zachodziłem w głowę 

myśli urojone omamy skołatany 

kochałem się to nie wspomnienia 

te więzi trwają do dzisiaj 

przyszła jesień sucha jakże ciepła 

oby nas nie rozdzieliła 

pomyślałem 

ścisnąłem twoją dłoń 

pora roku ni żadna plotka ludzi zawistnych 

nasze dłonie 

nasze myśli 

nasze słowa 

znaczeniem sens w nich utkwiony 

kocham ciebie o każdej porze roku 

przed początkiem dnia i końcem też