wszyscy się boją wielkiego smoka

pod nim na dole wioska strachliwa

tubylcy świadomi

są jego wzroku

z którego jasno przecież wynika

myśli smoczysko

tylko o jednym

kogo by złapać i smacznie wcinać

zebranie w chacie już rozpoczęte

mądre tu dziady radzą i pierdzą

kto jest na tyle

mocny odważny

że chociaż gacie ma pełne strachu

zatłucze bestię

zieloną straszną

wsadzi wnet dzidę w paszczękę wredną

przylazło stado osiłków wszelkich

co góra mięśni ich strasznie kocha

rada starszaków

mężnie obieca

kto wroga w trupa zaleje śmiercią

rękę i kluczyk

weźmie w nagrodę

a nim otworzy kłódkę do złota

będzie mu dane do córki łona

wodza się dobrać jurnym wichajstrem

lecz najpierw musi

udrękę wioski

zatłuc rozerwać na luźne strzępy

z chwilą gdy z bestii

ucieknie życie

dopiero wtedy szczęście się zacznie

tubylec zwykły  ze żwawą chucią

choć taki lichy  że ledwo żyje

o zapomnianym

rzecze zdarzeniu

nikt go nie słucha a radzie starszych

kościane szczęki

dzwonią ze śmiechu

gdy rzecze cicho smoka zabiję

chłopcze co z tobą rozum masz chory

lepiej stąd odejdź w bezpieczną stronę

lecz on nie płochy

wcale a wcale

długaśną kością z grobu wyjętą

żwawo on dziabnął

brzuszek koszmaru

agresor ścierką był on balonem

teraz dopiero pamięć wróciła

przedtem chowała się gdzieś psiajucha

mikołajowi

bimber wręczyli

by za prezenty wesoło mu było

a on z wdzięczności

pogmerał w szacie

i z reniferem smoka wydmuchał

teraz z radością tańczą wesoło

wśród bohatera co zniszczył bestię

lecz córka wodza

markotnie tupie

wzdycha rozpacza łezkami świga

matkości szkoda

że był on z gumy

bo wciąż dziewicą ja nadal jeszcze

***

choć tak po prawdzie córeczka szefa

szkaradna wredna i chorowita

więc nawet gdyby smok był prawdziwy

o inną puentę na darmo pytać