Kto kocha podobnego rodzaju wiersze, musi koniecznie je sobie przeczytać, bowiem od początku samej lektury urzekła autorkę omówienia strona wizualna analizowanych strof: jasne, lekkie, przejrzyste frazowersy, mimo że ich treść posiada nie raz i nie dwa ciężar stężałej w kroplę rtęci krwawej łzy.

A teraz leżą przede mną dwa opublikowane przez Poetę zbiorki poetyckie:

1. Psalmiki. Kraków 2021, Stowarzyszenie Pisarzy Polskich O/Kraków. - s.55. Tom 4 z serii: Krakowska Biblioteka Młodych SPP pod redakcją Miłosza Biedrzyckiego i Michała Zabłockiego;

2.Unosi się. Kraków 2022, Stowarzyszenie Pisarzy Polskich O/Kraków. - 55. Tom 12 z wymienionego pod tą samą Redakcją cyklu,

gdzie, co warte jest szczególnego zaakcentowania, tomik drugi [późniejszy] wcześniej uzupełnia zbiór pierwszy, czyli połączony [w moim odczuciu] z V Symfonią Ludwiga van Beethovena mistyczny zaśpiew „Psalmików” szybujący ku czarnemu jak bazalt niebu, co ilustruje okładka, który to firmament na okładce następnej książki przemienia się z uprzednio dominującej gwiaździstej iluminacji w przedjutrzenną kulę wschodzącego słońca.

Poezja Bernarda Łacha jest na wskroś przenikniętym duchem Dziejów Apostolskich, wcześniej natomiast Ewangelią św. Jana, wierszopisaniem, w którym nie ma miejsca na beznadzieję, choć tęsknota niezmiennie pozostanie nostalgią, lecz równocześnie lub przede wszystkim, przecież: „My wiemy, że przeszliśmy ze śmierci do życia” (J 3:14) zdaje się przekonywać swojego czytelnika, Autor, wobec czego i ja przytoczę takie fragmenty, które przemówiły mi najbardziej do rozumu i serca. Zwłaszcza serca.

Z „Psalmików”:

1. dzieci tego samego boga

przycupnąć

jak wróbelek szary

przy oknie komnaty króla dawida

zagrać

na cytrze złotej lutni

harfie

teleportować się w taniec

z buziami

sparaliżowanymi radością

tylko u nich

uścisk

biały

unosi gdzie trzeba

2. mów do nas maryjo

mówiła do dzieci w fatimie

widziała tam nas

dzieci nowohuckie

ze szlugami

pod śmietnikiem

3. straż

w jasełkach zagrasz

rolę nie najgorszą

śmierć

przy herodzie

[…]

4. ruah

wieje po kościach umarłych

by te na nowo

ożyły

tchnie

z poranionego przeszłością

człowiek nadziei

dmie

nie tyle na rogu

a tam gdzie chce

5. mędrcy

dla nich

nieważny rynek świata

nauki rabinów w portykach świątyni

biblioteka tylko wiedzy

kariera na dworze heroda

dla nich innej drogi

nie ma

Z „Unosi się”:

1. Lustra ciszy

Cisza oddycha

nie stygnie

ożywia miłość

utuli ukołysze

czasem upomni

cisza przemawia

budzi nadzieję

rzeźbi radość

cisza choć zaboli

nie kocha daremnie

całą sobą przemawia

jest ciszą niezłomną

2. Nasz dom

Gdy otworzę  drzwi

wpadasz w me

ramiona

czasem tylko wzrokiem

opowiadasz cały dzień

i dzieci

z uśmiechem i łzą

szarą

rankiem na nowo

śpiewam

kocham

3. Dokąd

Trudno jest żyć

w świecie

na wyciągnięcie

dłoni

nie wolno

nam zapomnieć

kim jesteśmy

i skąd

odejdziemy

4. Nadzieja depresji

Nie chowam się za zmyślonymi ścianami

ani twarzy pod chustką

nie wpycham

głowy

tak blisko moich oczu

przestrzeń pozamiatana po kątach

nagle przyszła jesienna

czarna pani

żałobna

bez telefonu zaufania

wyjść z drewnianej chatki

spróbuję o północy

tak zmęczona

nadzieja

nazajutrz

świt

5. Tęsknota

O wzruszenie serc naszych

czerwone

ran połączenie

które dławi

znowu mnie

wyżej uniosłaś